بالاخره بارون اومد

وای،باران،

            باران!

شیشه ی پنجره را باران شست.

از دل من اما،

_چه کسی نقش ترا خواهد شست؟

آسمان سربی رنگ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.

می پرد مرغان نگاهم تا دور،

وای،باران،

          باران،

پر مرغان نگاهم را شست.

                                             (منظومه ی آبی،خاکستری،سیاه

                                                                  حمید مصدق)

این یه قطعه از حمید مصدق بود که من عاشق این منظومه اش هستم

و اینو بخاطر اولین بارونی که امسال تو لامرد زده نوشتم

آخه من عاشق بارونم ولی چون لامرد یه منطقه ی گرمسیره خیلی دیر بارون میات و زودتر از جاهای دیگه هم هوا گرم میشه

خیلی دلم بارون میخواست

البته وقتی بارون میات هم دیگه به این آسونیا قطع نمیشه

ولی من خیلی بارون رو دوست دارم و خاطرات خیلی قشنگی از زندگیم زیر بارون بوده که هر بار که بوی بارون بلند میشه تمام اونا رو یاد من میاره و هم منو خوشحال میکنه و هم ناراحت

خوشحال از اینکه هنوز هم چیزایی هستن که منو به یاد گذشته های شیرین و قشنگم می اندازن و ناراحت از اینکه چقدر زود اون روزا تموم شدن و من فقط می تونم خاطره هاشو واسه خودم نگه دارم

بارون دوباره منو عاشق میکنه

عاشق زندگیم

          عاشق شوهرم

                   عاشق پسرم

                     و عاشق خود عشق

حس خیلی خوبی دارم الان و واسه خودم دارم آهنگ های قدیمی گوش میدم و حال زندگی رو میبرم

راستی من امروز صبح سورنا رو بردم واکسن ١ سالگیش رو زد

خدا رو شکر راحت بود و فقط خیلی کم گریه کردو خانومه هم گفت که این واکسن تب نداره نیاز به کمپرس سرد یا گرم هم نداره